W diecezji kaliskiej został wprowadzony diakonat stały — to służba w kościele podobna do tej pełnionej przez księży, ale przeznaczona dla osób, które pozostają w stanie świeckim. Trwa poszukiwanie chętnych do odbycia trzy i półrocznej formacji, która „zakończy się przyjęciem święceń oraz podjęciem posługi w konkretnej parafii”.

W liście do wiernych biskup kaliski Damian Bryl, wprowadzenie diakonatu tłumaczył wieloma prośbami utworzenia urzędu, który po odpowiednim przygotowaniu i święceniach umożliwia mężczyznom żyjącym samotnie lub żonatych sprawowanie posługi w kościele bez konieczności bycia kapłanem, a w cześci jego obowiązków jest „pełnienie dzieła miłosierdzia” przez pomoc potrzebującym.

„Zadaniem diakona stałego jest także głoszenie słowa Bożego, może on głosić homilie i kazania oraz prowadzić katechezę parafialną. Diakon stały wypełnia również posługę liturgiczną poprzez wykonywanie czynności diakońskich podczas sprawowania sakramentów: udzielanie chrztu, rozdzielanie Komunii Świętej, asystowanie i błogosławienie związków małżeńskich, udzielanie wiatyku umierającym oraz przewodniczenie nabożeństwom (np. różańcowe czy Gorzkie Żale), sprawowanie sakramentaliów, przewodniczenie obrzędowi żałobnemu i pogrzebowemu” - przypomniał wiernym obowiązki diakona bp Damian Bryl.

na fot.: bp Damian Bryl

Chętni i zainteresowani mogą zgłaszać się do swoich proboszczów do 15 marca. Formację może odbyć każdy ochrzczony i praktykujący wierny. Przygotowanie do pełnienia diakonatu stałego trwa trzy i pół roku i kończy się przyjęciem święceń. W przypadku osób nieżonatych dopuszczani są do nich mężczyźni, którzy ukończyli 25 lat i po ich przyjęciu zobowiązani są do życia w celibacie. Kandydat żonaty musi mieć 35 lat i przed przystąpieniem do formacji przedstawić zgodę żony.

na fot.: diakoni mogą m.in. błogosławić związki małżeńskie

O tym jakie wymagania i obowiązki mają diakoni informuje diecezja kaliska:

przygotowanie do diakonatu:

1. Kandydatem do diakonatu stałego może zostać mężczyzna ochrzczony (KPK,kan. 1024 i kan. 1050, n. 3) i bierzmowany (KPK, kan. 1033 i kan. 1050, n. 3), zarówno celibatariusz jak i mężczyzna żonaty oraz wdowiec.

2. Kandydaci, którzy zostali powołani do diakonatu jako nieżonaci, są zobowiązani do życia w celibacie (por. KPK, kan. 1087).W przypadku mężczyzn żonatych, winni oni przedłożyć świadectwo ślubu oraz zgodę żony. Po przyjęciu święceń diakoni, także ci, którzy zostali wdowcami nie mogą zawrzeć związku małżeńskiego (por. SDO III 16; AP VI; KPK, kan. 1087).

3. Nieżonaty kandydat do diakonatu stałego może być dopuszczony do tych święceń dopiero po ukończeniu dwudziestego piątego roku życia. Kandydat związany zaś małżeństwem, nie wcześniej jak po ukończeniu trzydziestego piątego roku życia (por.KPK, kan. 1031 § 2; RFD 35; por. SDO II 5; III 12) i po przynajmniej pięciu latach małżeństwa.

4. Przed przyjęciem święceń kandydat odbywa: półroczny okres przygotowawczy oraz trzyletnią formację intelektualną, duchową i duszpasterską. W tym czasie powinien przyjąć posługi lektora i akolity i przez odpowiedni czas je wykonywać (por. KPK, kan.1035).

5. Kandydat winien odznaczać się nieskażoną wiarą, kierować się prawą intencją,posiadać wymaganą wiedzę, cieszyć się dobrą opinią w swoim środowisku życia i pracy, zachowywać nienaganne obyczaje,mieć wypróbowane cnoty, jak również inne przymioty fizyczne i psychiczne odpowiadające naturze przyjmowanych święceń (por. KPK, kan. 1029; kan. 1051, n. 1).

6. Decydujący głos w rozpoznaniu powołania należy do Kościoła. Przy rozpoznaniu powołania do diakonatu stałego należy wziąć pod uwagę zarówno wymagania o charakterze ogólnym, jak i odnoszące się do konkretnej sytuacji życiowej powołanych (por. RFD 29).

7. Dzieło formacji prowadzi Ośrodek Formacji Diakonów Stałych, powołany przez biskupa diecezjalnego, któremu biskup powierza swoich kandydatów. Jego zadaniem jest prowadzenie formacji przygotowującej kandydatów do święceń, jak również formacji stałej diakonów i ich rodzin oraz prowadzenie akcji powołaniowej i informacyjnej na temat diakonatu stałego w całej diecezji i wśród kapłanów.

8. Z chwilą przyjęcia święceń diakon stały staje się duchownym inkardynowanym do Diecezji Kaliskiej (kan. 266 KPK) oraz nabywa wszystkie uprawnienia i zobowiązania określone w kan. 273-289 KPK (zob. WKEP 88). W tym wszystkim, co dotyczy duszpasterstwa, sprawowania publicznego kultu Bożego oraz dzieł apostolatu, diakon będzie wykonywał swoją posługę pod władzą biskupa (por. DMD 4).

życie i posługa diakonów:

1. Posługa diakońska ma potrójny wymiar i obejmuje „posługę liturgii, słowa i miłości” (KK 29). Jest bardzo istotne, aby proboszcz parafii, do której diakon stały jest skierowany, umożliwiał mu, stosownie do jego możliwości, realizowanie powołania w każdym z tych wymiarów (zob. DMD 40).

2. Posługą najbardziej typową dla diakona jest pełnienie dzieł miłosierdzia, poprzez niesienie pomocy najbardziej potrzebującym (por. KK 29) oraz animowanie różnorakich działań charytatywnych.

3. Zadaniem diakona stałego jest także głoszenie słowa Bożego. Diakon stały może głosić homilie i kazania, prowadzić katechezę parafialną oraz zgodnie z posiadanymi uprawnieniami może być zatrudniony w szkole.

4. Diakon stały wypełnia również posługę uświęcania ludu Bożego poprzez: wypełnianie czynności diakońskich podczas Eucharystii, przewodniczenie Liturgii Godzin, uroczyste udzielanie chrztu, asystowanie w imieniu Kościoła przy zawieraniu związków małżeńskich, przewodniczenie obrzędom żałobnym i pogrzebowym, przewodniczenie różnym nabożeństwom, sprawowanie sakramentaliów (por. KK 29; RFD 9). Diakon, podejmując wszelkie zadania liturgiczne, czyni to na podstawie obowiązującego prawa i przepisów liturgicznych i działa w zgodzie z nimi.

5. Po udzieleniu święceń diakonatu Biskup Kaliski w Dekrecie nadania urzędu duszpasterskiego diakonowi stałemu określa jego zadania: zakres terytorialny lub personalny oraz określa jej wymiar czasowy. Przez złożone przyrzeczenie posłuszeństwa biskupowi, diakon zobowiązuje się do przyjmowania i wiernego wypełniania powierzonych mu zadań (kan. 274 §2 KPK; WKEP 89).

6. Diakon w porozumieniu z proboszczem włącza się i animuje działania duszpasterskie w parafii.

7. Prezbiterem bezpośrednio odpowiedzialnym za posługę duszpasterską diakona stałego jest proboszcz parafii, do której został diakon skierowany. Proboszcz tej parafii ustala zakres obowiązków z samym diakonem, z miejscowym duchowieństwem i innymi współpracownikami w parafii. Przy ustalaniu zakresu tych zadań należy wziąć pod uwagę zarówno potrzeby duszpasterskie, jak również obowiązki żonatego diakona wobec żony i dzieci oraz zobowiązania zawodowe. Jeśli obowiązki świeckie na to pozwalają, diakon stały bierze udział w spotkaniach dla duchowieństwa na poziomie parafii, dekanatu i diecezji.

8. Diakoni stali mają obowiązek permanentnej formacji intelektualnej i duchowej, w ramach której są zobowiązani do udziału w rekolekcjach, spotkaniach formacyjnych i wykładach.