Ludmyla i Valeriia to matka i córka, które uciekły z zaatakowanej przez Rosję Ukrainy do Polski, a ostatecznie schronienie znalazły w Kaliszu. Ojczyznę opuściły 6. marca, a zadecydował o tym strach o własne życie.

Z rodzinnego Dniepru do Lwowa dowiózł je zatłoczony pociąg - wspominają, że nawet miejsca przeznaczone na bagaże zajmowali przerażeni ludzie. We Lwowie wsiadły do autobusu, z którego musiały wysiąść 10 kilometrów od granicy z Polską - tę trasę pokonały pieszo, co zajęło około czterech godzin. Na granicy pomogli wolontariusze, którzy - jak mówi pani Ludmyla - "nakarmili, napoili, pozwoli ogrzać się i umyć w hotelowym pokoju".

Na kaliski Majków trafiły po kilku dniach dzięki stronie internetowej, na której schronienie we własnym domu proponowała uchodźcom wolontariuszka Natalia. W Ukrainie Ludmyla i Valeria zostawiły jednak to, co najważniejsze - rodzinę: "Został mąż, rodzice, rodzice męża i siostra męża z dzieckiem, która próbuje uciec do Polski. Z Ukrainy w tej chwili jest jednak bardzo ciężko wyjechać" - powiedziała radiuCENTRUM pani Ludmyla.

W rodzinnym Dnieprze w Ukrainie jako wolontariusz pracuje mąż pani Ludmyly. Rodzina ma ze sobą kontakt telefoniczny. W samym Dnieprze mimo, że nadal jest dość spokojnie, przerażają dźwięki wyjących syren i widok uciekających do schronów ludzi.

"Nasz dom jeszcze stoi, jest cały, chwała Bogu. W okolicach Dniepru słychać tyko pojedyncze strzały" - przekazała pani Ludymyla.

Ludmyla i Valeriia mają nadzieję na powrót do Ukrainy. Kalisz traktują jako tymczasowe miejsce pobytu. Są wdzięczne za schronienie i wsparcie, które otrzymały. Pani Ludmyla znalazła zatrudnienie jako pielęgniarka, Valeriia kontynuuje naukę w jednaj z kaliskich szkół podstawowych. Zapytane o to, w jaki sposób poradzą sobie z językiem, odpowiadają krótko: "Nie wiemy". Podkreślają jednocześnie, że błahostki nie są ważne. To, co najważniejsze, zostało w Ukrainie - dom, codzienność i rodzina.